دارای 47 امتیاز و 0 نظر | بخش سیاسی | koohkaannamdar.blogspot.it |
خواندن برخی کتاب‌ها، موضوعاتش عجیب به شرایط کنونی واوضاع نابسامان ما درارتباط هستند . "مکتب دیکتاتورها" یکی از این کتاب‌هاست. نویسنده این کتاب، که آنرا به شکل رمان نوشته ، شخصی است ایتالیایی به نام اینیاتزیو سیلونه (۱۹۷۸-۱۹۰۰). که نام اصلی او سکوندو ترنکوئیلی است .
«دیکتاتوری رژیمی است که مردم در آن به جای فکر کردن فقط نقل قول می‌کنند؛ آن هم فقط از یک کتاب [یا از یک شخص]!» بدون آنکه خود آنرا خوانده باشند یا از آن شخص شناخت و آگاهی کامل و درستی داشته باشند...
چون نقل قول کردن ، مردم تحت حکومت را در کوته فکری، و بالاتر از آن در بی شخصیتی نگه می‌دارد و اجازه رشد را به آنان نمی‌دهد چرا که نقل قول، دشمن رشد یک جامعه است.
همچنین در بخشی دیگر از این کتاب به دیکتاتورها توصیه می‌شود که هر چقدر می‌توانند از واژه‌هایی همچون «ارزش» استفاده کنند. چون «هم طنین خوبی دارد [و توده را بهتر جذب می‌کند] و هم تعهد خاصی را برای گوینده ایجاد نمی‌کند!»
نویسنده «مکتب دیکتاتورها» در فصل پایانی کتاب نکته‌های قابل توجهی در مورد مشروعیت بیان می‌کند. او فرق دیکتاتورهای قدیمی با امروزی را در نیاز به مشروعیت می‌داند.( دقیقا مشروعیتی که امروز نظامی همچون جمهوری اسلامی با شرکت مردم در انتخابات و حضورشان پای صندوقهای فرمایشی ِ رای به آن شدیدا نیازمند است .)
او می‌گوید: «یک دیکتاتور نوپا نباید از خودش [فقط] خیره‌سری نشان دهد. [امروزه] حتی برای رژیم‌های دیکتاتوری نیز مفید است که قانونیت و مشروعیت خود را به رخ بکشند. [برای ما معلوم است که نمایش چنین مشروعیتی] دروغ است. اما رژیم‌های دیکتاتوری به چنین دستاویزی نیاز دارند. این یکی از ویژگی‌های اساسی است که دیکتاتورهای امروزی را از دیکتاتورهای قدیم متمایز می‌کند».
خواندن برخی کتاب‌ها، موضوعاتش عجیب به شرایط کنونی واوضاع نابسامان ما درارتباط هستند . "مکتب دیکتاتورها" یکی از این کتاب‌هاست. نویسنده این کتاب، که آنرا به شکل رمان نوشته ، شخصی است ایتالیایی به نام اینیاتزیو سیلونه (۱۹۷۸-۱۹۰۰). که نام اصلی او سکوندو ترنکوئیلی است .
«دیکتاتوری رژیمی است که مردم در آن به جای فکر کردن فقط نقل قول می‌کنند؛ آن هم فقط از یک کتاب [یا از یک شخص]!» بدون آنکه خود آنرا خوانده باشند یا از آن شخص شناخت و آگاهی کامل و درستی داشته باشند...
چون نقل قول کردن ، مردم تحت حکومت را در کوته فکری، و بالاتر از آن در بی شخصیتی نگه می‌دارد و اجازه رشد را به آنان نمی‌دهد چرا که نقل قول، دشمن رشد یک جامعه است.
همچنین در بخشی دیگر از این کتاب به دیکتاتورها توصیه می‌شود که هر چقدر می‌توانند از واژه‌هایی همچون «ارزش» استفاده کنند. چون «هم طنین خوبی دارد [و توده را بهتر جذب می‌کند] و هم تعهد خاصی را برای گوینده ایجاد نمی‌کند!»
نویسنده «مکتب دیکتاتورها» در فصل پایانی کتاب نکته‌های قابل توجهی در مورد مشروعیت بیان می‌کند. او فرق دیکتاتورهای قدیمی با امروزی را در نیاز به مشروعیت می‌داند.( دقیقا مشروعیتی که امروز نظامی همچون جمهوری اسلامی با شرکت مردم در انتخابات و حضورشان پای صندوقهای فرمایشی ِ رای به آن شدیدا نیازمند است .)
او می‌گوید: «یک دیکتاتور نوپا نباید از خودش [فقط] خیره‌سری نشان دهد. [امروزه] حتی برای رژیم‌های دیکتاتوری نیز مفید است که قانونیت و مشروعیت خود را به رخ بکشند. [برای ما معلوم است که نمایش چنین مشروعیتی] دروغ است. اما رژیم‌های دیکتاتوری به چنین دستاویزی نیاز دارند. این یکی از ویژگی‌های اساسی است که دیکتاتورهای امروزی را از دیکتاتورهای قدیم متمایز می‌کند».